Jeśli chcą jednak pochować dziecko - co gwarantuje prawo, obowiązują ich takie same procedury jak przy śmierci dzieci urodzonych po 22. tygodniu ciąży.

Jeśli dziecko zmarło po 22. tygodniu ciąży, rodzice powinni pobrać ze szpitala tzw. pisemne zgłoszenie o narodzinach dziecka oraz kartę zgonu. Dokumenty przysługują każdemu dziecku, bez względu na czas zakończenia ciąży. Jeżeli są problemy z ustaleniem płci dziecka, rodzice sami mają prawo wskazać tę płeć. Jest to tzw. uprawdopodobnienie płci opierające się np. na odczuciach matki.

Na podstawie zaświadczenia ze szpitala, Urząd Stanu Cywilnego wystawi akt urodzenia z adnotacją, że dziecko urodziło się martwe, lub, jeśli żyło przynajmniej kilka minut - zwykły akt urodzenia. Dziecku nadaje się imię, w akcie wpisywane są pełne dane rodziców. Jeśli maluch zmarł w szpitalu, jego ciało jest odbierane przez zakład pogrzebowy. Jeśli w domu - rodzice sami mogą go do zakładu zawieźć.

Mimo że pogrzeb takiego dziecka nie jest zgodny z prawem kościelnym, dopuszczalna jest forma tzw. obrządku polegającego na skropieniu trumny w zakrystii, bez odprawiania mszy. Podczas uroczystości istnieje możliwość zorganizowania mszy za rodziców i bliskich dziecka.

W zależności gdy dziecko zmarło przed czy po porodzie, rodzice mogą starać się o pochowanie go w obrządku ostatniego pożegnania dziecka nie ochrzczonego. Zgodę na taki pochówek wydaje ksiądz. Warunkiem jej otrzymania jest udowodnienie, że rodzice zamierzali dziecko ochrzcić. Decyzję negatywną można zaskarżyć do biskupa.

W przypadku śmierci dziecka nienarodzonego, rodzice mogą otrzymać z ZUS jednorazową pomoc na pokrycie kosztów pogrzebu. Wymagane dokumenty to:

• wniosek o wypłatę zasiłku pogrzebowego (druk ZUS Z-12),
• skrócony odpis aktu zgonu (w przypadku dziecka, które urodziło się martwe - skrócony akt urodzenia z adnotacją o martwych narodzinach),
• oryginały rachunków poniesionych kosztów pogrzebu
• dokumenty potwierdzające pokrewieństwo (skrócone odpisy aktów stanu cywilnego)

Źródło: wyborcza.pl